Terapia trzewna wywodzi się z tradycji Starosłowiańskiego Masażu Brzucha. Jej istotą jest diagnostyka stanu organów wewnętrznych, a także ocena ich wzajemnych powiązań strukturalnych i funkcjonalnych z układem mięśniowo-szkieletowym, naczyniowym i nerwowym. Terapeuta, wykorzystujący techniki wisceralne, dokonuje analizy mobilności układu trzewnego względem błon, powięzi oraz więzadeł.
Dysfunkcjonalność narządów wewnętrznych jest wynikiem uszkodzenia lub destrukcyjnego wpływu różnych czynników. Jako że trzewia pośrednio łączą się z mózgiem za sprawą nerwu błędnego, są wysoce wrażliwe zwłaszcza na działanie stresu. Warto jednak pamiętać, że prócz stresorów napięcie tkanki łącznej w układzie trzewnym może być też następstwem wad postawy, procesów chorobowych, niewłaściwej diety, zaburzenia drenażu płynów oraz głębokich blizn pozabiegowych. Czynniki te powodują powstawanie napięć w obrębie organów wewnętrznych oraz otaczających je tkanek, co wywołuje dolegliwości bólowe o różnej symptomatologii i nasileniu. Często zdarza się, że rzeczywista lokalizacja źródła bólu nie odpowiada subiektywnym odczuciom pacjenta.
Dokonując manipulacji trzewnych, osteopata sprawdza funkcjonowanie struktur patologicznych i zdrowych, a także uruchamia mechanizm autoregeneracji organizmu. Dzięki delikatnym technikom palpacyjnym normalizuje stany napięciowe w obrębie jamy brzusznej, miednicy oraz klatki piersiowej, a także reguluje krążenie i przepływ limfy. Usunięcie dysfunkcji narządów wewnętrznych i okolicznych tkanek stymuluje procesy metaboliczne i immunologiczne. Wpływa również na prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu, gdyż manualne techniki pozwalają na dotlenienie newralgicznych obszarów np. mózgu. Neutralizacja zastojów limfatycznych przybiera postać detoksykacji, która wspomaga organizm w walce z infekcjami o charakterze pasożytniczym, grzybiczym, bakteryjnym czy wirusowym.
Wykorzystywane w terapii trzewnej techniki palpacyjne są delikatne i dostosowane do indywidualnego rytmu wisceralnego każdego narządu (rytmu wibracji i rytmu skurczowego) oraz drgań mechanicznych układu oporowo-ruchowego, które są determinowane przez aktywność pacjenta oraz jego ogólny stan zdrowia. W przypadku, gdy delikatne pobudzanie ruchów własnych organów okazuje się nieskuteczne, w terapii wykorzystuje się techniki mobilizujące. Zadaniem osteopaty w terapii wisceralnej jest dotarcie do głębokich struktur, dokonanie oceny prawidłowości krążenia limfy w organizmie i niwelacja ewentualnych zastojów żylnych.
Terapia wisceralna dedykowana jest pacjentom z dolegliwościami ze strony układu pokarmowego i moczowo-płciowego. Jest wysoce efektywna w niwelowaniu zespołów bólowych czy stanów napięciowych, które są konsekwencją operacji w obrębie jamy brzusznej. Manipulacje osteopatyczne pozwalają zachować równowagę w czynnościowej pracy narządów i mają nieocenione działanie profilaktyczne. Pozwalają bowiem zapobiec rozwojowi stanów zapalnych powiązanych z niedrożnością jelit, kamicą nerkową czy kamicą woreczka żółciowego.

Terapia czaszkowo-krzyżowa zaliczana jest do medycyny interwencyjnej. Niektórzy uznają ją za formę szarlatanizmu z uwagi na fakt, że wykorzystuje się w niej wiedzę i techniki z pogranicza bioenergii. W rzeczywistości terapia cranio-sakralna stanowi jednak uzupełnienie medycyny konwencjonalnej i – jak dowodzi praktyka – jest stosowana w sytuacjach, gdy ta okazuje się zawodna.

W osteopatii cranio-sakralnej ciało człowieka rozpatrywane jest przez pryzmat spójnej macierzy, w której wszystkie komórki są powiązane silnymi zależnościami. Celem tej terapii jest przywrócenie organizmowi „oddechu życia”, będącego gwarantem zdrowia fizycznego, psychicznego i duchowego. Termin ten ukuł William Sutherland – prekursor osteopatii. Dowiódł on istnienia trzeciego (po rytmie serca i rytmie oddechowym) fizjologicznego rytmu pulsacji płynu mózgowo-rdzeniowego, w którym ruchom ulegają również kości czaszki. Ów pierwotny rytm oddechowy jest automatycznym mechanizmem, który występuje w organizmie cyklicznie, 10-12 razy w ciągu minuty. Swobodny przepływ płynów ustrojowych (zwłaszcza krwi) dostarcza narządom i tkankom składniki niezbędne do odpowiedniego funkcjonowania całego organizmu, gwarantując utrzymanie wewnętrznej homeostazy. Pod wpływem różnych czynników rytm ten ulega zaburzeniu, co przyczynia się do powstawania energetycznych zastojów. Te zaś wywołują szereg dysfunkcji w pracy układu nerwowego, immunologicznego czy hormonalnego. Usunięcie zastojów i przywrócenie poprawnej pulsacji pozwala osiągnąć stan wewnętrznej równowagi, a także uruchamia mechanizmy samoregulacji.

W osteopatii czaszkowo-krzyżowej uwaga terapeuty koncentruje się na anatomii czaszki – kościach oraz szwach czaszkowych. Celem terapii jest minimalizacja napięcia w obrębie struktur łączno-tkankowych, mobilizacja kości czaszki i kości krzyżowej, jak również usprawnienie fluktuacji płynu mózgowo-rdzeniowego. Dzięki manipulacjom palpacyjnym i delikatnemu uciskowi czaszki, okolic klatki piersiowej i przepony, miednicy oraz kości krzyżowej dochodzi do rozluźnienia stanów napięciowych.

Terapia cranio-sakralna aktywizuje znajdujące się w pokładach pamięci organizmu umiejętności samoleczenia. Realizuje więc kluczowe założenie osteopatii, czyniąc organizm „wewnętrznym lekarzem” dla samego siebie.

Terapia strukturalna koncentruje się na leczeniu dysfunkcji w obrębie aparatu ruchowego – stawów, mięśni, powięzi. Stosowane w niej techniki mają na celu przede wszystkim usunięcie doznań bólowych oraz ograniczeń ruchomości. Praca na tkankach, zlokalizowanych w układzie mięśniowo-powięziowo-szkieletowym, służy ponadto równoważeniu napięć oraz usprawnieniu fluktuacji płynów ogólnoustrojowych (poprawie transportu krwi i limfy).